(Bron foto - Universiteit Utrecht)
MAANDAG 12 DECEMBER 2022
Ondanks alle goede voornemens tijdens onze vakantie in juni in Italië dit jaar, kwam er bij thuiskomst niet veel van mijn plannen om een gezondere levensstijl te gaan volgen terrecht. De twee maanden die er tussen deze vakantie en de volgende in vielen, vlogen om voor we er erg in hadden, door allerlei afspraken en uitjes die we gepland hadden.
Omdat het volgen van een ander eetpatroon nog niet lukte, wilde ik wel een andere stap nemen op weg naar een betere mobiliteit. Op 16 augustus had ik dan ook een afspraak gepland staan bij de huisarts, om een verwijzing voor de Mobility clinic van het UMC- Utrecht te verkrijgen.
Ik had namelijk gelezen dat zij, naast knieoperaties ook behandelden met inspuitingen, als operatie nog geen optie was., dus ik wilde weten of die mogelijkheid er ook voor mij was. De fysiotherapeut had haar inmiddels ook via email hierover geïnformeerd.
Laurence ging deze keer ook met mij mee, want we moesten beiden bloed prikken, hij voor controle van zijn diabetes 2 en ik voor mijn jaarlijkse check-up.
De huisarts nam alle tijd voor mij, maar wilde zich eerst wat beter verdiepen in de behandelmethodes van de Mobility clinic en tevens mij nog uitgebreider onderzoeken. Een nieuwe afspraak voor een week later werd gemaakt, dan had zij inmiddels ook de bloeduitslagen binnen.
Op 23 augustus kreeg ik een aantal positieve berichten. Bij lichamelijk onderzoek bleken mijn heupen op gelijke hoogte te staan en dit goldt ook voor mijn knieën. Tevens was mijn cholesterol wel op het randje, maar toch met 1,6 punt gedaald in het afgelopen jaar. Dit was mogelijk gebeurt, doordat ik in die tijd met grote regelmaat koolhydraatarm had gegeten.
De huisarts wilde mij wel doorverwijzen naar Utrecht, maar gaf aan dat de wachtijd hier erg lang was en ik mogelijk pas over één jaar terecht kon. Toch koos ik ervoor om door te zetten en wat schetste mijn verbazing, na een paar dagen kreeg ik een berichtje van het UMC-Utrecht dat ik 15 november al was ingepland voor het maken van foto's en een gesprek bij de orthopeed.
Ik kon mijn geluk niet op en was blij dat we voor die tijd nog een vakantie hadden ingepland, die voor voldoende afleiding zou zorgen.
DINSDAG 15 NOVEMBER 2022
Het was zover, ik mocht naar het UMC - Utrecht. Laurence had een vrije dag genomen en we vertrokken om 07:30 uur, want ik had om 10:00 uur mijn eerste afspraak bij de afdeling radiologie en daarna meteen door naar orthopedie, en aangezien een rit naar Utrecht in de ochtend op een doordeweekse werkdag vaak files heeft, namen we het zekere voor het onzekere.. Maar deze dag leek het wel drukker dan druk, want na een uur waren nog niet eens halverwege. Op aanraden van Laurence belde ik naar beide afdelingen van het ziekenhuis om door te geven dat ik misschien te laat zou zijn, waar vol begrip op werd gereageerd. Maar gelukkig kwamen we alsnog op tijd bij het ziekenhuis aan; we hadden zelfs nog tijd om koffie te drinken.
Bij de afdeling radiologie werd ik exact op tijd binnen geroepen en werden er van beide knieën in allerlei standen de nodige foto's gemaakt. Hierna door naar orthopedie, waar in de wachtkamer toch al best een aantal mensen zaten te wachten. Ik ging ervanuit dat het hier wel wat langer zou duren, maar niets was minder waar, want na enkele minuten werd ik al geroepen.
De orthopeed bekeek eerst de gemaakte foto's en legde aan mij uit wat hij zag. Tevens stelde hij vragen en nam alle tijd om naar mijn verhaal te luisteren. Daarna werd ik onderzocht, waarbij de arts niet altijd even zachtzinnig aan mijn benen trok en mijn knieën in allerlei standen probeerde te draaien. Hij constateerde dat het lichamelijk onderzoek bevestigde wat hij op de foto's zag. Hierna moest hij overleggen met een collega of injecties nog mogelijk waren. Laurence en ik bleven, samen met een co-assistent in zijn spreekkamer wachten.
Na enige tijd kwam hij terug en aan zijn gezicht te zien ging hij mij geen goed nieuws brengen. De conclusie was dat alleen nog een operatie mogelijk was, maar dat het vanwege mijn overgewicht momenteel een harde NEE was. De kans op infecties en daardoor complicaties met mijn gewicht en in combinatie met fibromyalgie, was veel te groot.
Het advies luidde dat ik teruggestuurd werd naar de huisarts met de mededeling dat ik eerst een traject met de focus op afvallen in moet, door goede diëtiek of in het ergste geval een maagband of een maagverkleining, wat ook allemaal niet zonder risico is. Hij noemde hiervoor een verwijzing naar een bariatische kliniek, in de buurt van mijn woonplaats, met begeleiding van een psycholoog..
Het was even slikken, maar ik wist nu waar ik aan toe was.. Ondanks de teleurstelling was ik blij dat hier naar mij echt als patiënt gekeken was en niet alleen hoe een paar kapotte knieën opgelapt konden worden.
De volgende stap was dus weer een afspraak bij de huisarts, waar ik een week later, dinsdag 22 november, dit alles heb besproken. Ze begreep heel goed dat ik nu even helemaal niets wilde, maar we hebben wel een plan gemaakt, want ook voor mijn totale gezondheid is mijn overgewicht, morbide obesitas, te ernstig en moet er wat gebeuren.
Vanaf 2 januari ga ik zelf aan de slag met een koolhydraatarme levensstijl met alles wat ik erover op internet kan vinden en mijn huisarts houd hier in eerste instantie de controle op. Daarom wil ze mij op 17 januari 2023 weer terug zien, om mijn gewicht te controleren en te horen hoe het met eten gaat, want daar ligt nu eerst de focus op. Het afvallen mag niet te langzaam, maar ook niet te snel gaan. Ze gaf aan dat ik in stappen van 3 kilo moet denken en niet aan het grote totaal. En dat ik het niet als een dieet, maar als een levensstijl moet zien, levenslang.