24 september 2019
Eén van de landen waar wij tegenwoordig graag naar toe gaan met vakantie is Italië. En met name de Bloemen Rivièra. We gaan altijd met de auto en Laurence rijdt het liefst via Frankrijk, de Route du Soleil. We verblijven dan op één locatie, van waaruit we de omgeving verkennen en uitstapjes maken.
Dit jaar hebben we het anders gedaan, we hadden voor de maand juni diverse hotels geboekt in verschillende plaatsen in het Noorden van Italië en zijn van het Westen naar het Oosten gegaan en weer terug.
Onze eerste overnachting was zoals gebruikelijk in Dijon, dit keer niet in een standaard hotel, maar in een klooster dat omgebouwd was tot hotel. De hotelkamer was een complete studio met keukentje en al.
s'Morgens hadden we het ontbijt in de ruimte die voorheen de sacristie was. Ondanks dat het nu tot een eetruimte was ingericht en bijna alle tafels bezet waren, heerste er een serene rust. Bijzonder om mee te maken.
Vanuit Dijon vervolgden we onze reis richting Italië, waar we laat in de middag aankwamen in Apricale. Daar logeerden we bij mijn zus Nicole en haar man Bert, die al een week eerder hier aangekomen waren en in een villa verbleven. Laurence voelde zich als een vis in het water bij een temperatuur die richting de 30 graden Celsius ging en pakte zijn eerste zonnestralen. Op de laatste avond van ons verblijf hier, werden we door mijn zus en Bert op een heerlijk etentje getrakteerd in een leuk plaatselijk restaurantje. Hier serveerden ze een verse pasta om je vingers bij af te likken.
Onze volgende bestemming was Rapallo, waar we twee jaar geleden voor onze vakantie verbleven. Na eerst een stop gemaakt te hebben in Savona, want daar kwamen we toch langs, voor een bezoek aan een supergrote schoenenwinkel, die we al menige keer bezocht hadden in voorgaande jaren en waar Laurence ook dit keer weer goed kon slagen, kwamen we op zaterdag voor Pinksteren aan bij ons hotel. We verbleven in hetzelfde hotel als twee jaar geleden en omdat de omgeving ons inmiddels bekend was brachten we hier maar een paar dagen door. We hebben nog wel een heerlijk Pinksterdiner genuttigd in het hotel voor we onze weg vervolgden. Achteraf bleek dat ze vergeten waren om het diner in rekening te brengen. Dus dat was dubbel genieten. In dit dorp hebben ze langs de boulevard veel eetgelegenheden die s'avonds allemaal druk bezocht worden. Maar er zit ook een ijssalon, die de hele dag geopend is en die heel veel soorten ambachtelijk ijs serveren. Natuurlijk konden we een bezoek hieraan niet voorbij laten gaan
Vanuit Rapallo gingen we richting Ravenna. Het hotel dat we hier hadden geboekt, was gebouwd op het strand. Het totale complex bestond uit hotel, welness, zwembad en sauna, privéstrand en een klein restaurant. De kamers waren compleet ingericht met een kitchenette en een ruime badkamer met een dubbele inloopdouche, wastafel, toilet en bidet. Via de schuifpui in het slaapgedeelte kwam men in de binnentuin alwaar je lekker kon zitten in het zonnetje.
Op de tweede en tevens bovenste etage was de ontbijtruimte. Deze grensde aan het dakterras wat voorzien was van ligstoelen en loungebanken met parasols. Het was heerlijk relaxen hier. De meeste gasten gingen na het ontbijt naar het strand en wij hadden dan het dakterras helemaal voor onszelf. De vijf dagen die we hier verbleven hebben we grotendeels in de nabije omgeving doorgebracht, met wat winkelen, uit eten gaan en vooral relaxen.
Het gebied rondom Ravenna is vrij vlak met schapen in de wei of velden met rollen hooi, die klaar lagen voor transport. Maar ook zagen we wijngaarden die sterk aan een Franse omgeving deden denken. De bergen die we tot nu toe gewend waren in het Italiaanse landschap waren hier in geen velden of wegen te bekennen.
Onze volgende bestemming en tevens de meest Oostelijke plaats van onze tour was Triëst, waar we ook weer bergen gingen zien. Sinds we in Italië waren was de temperatuur iedere dag boven de 25 graden Celsius, maar tijdens onze reis naar deze bestemming liep de temperatuur richting 40 graden Celsius. Dit was in de auto welteverstaan en omdat we geen airco hadden, reden we regelmatig met de ramen open.
Ondanks de hoge temperatuur was het goed te doen, omdat er ook wel een licht briesje stond. Dat ik als bijrijder, alleen mijn rechterarm in de volle zon had en deze daardoor meer en sneller verkleurde dan de rest had ik pas in de gaten toen het verschil links en rechts al extreem groot was en mijn arm wat was opgezwollen. Laurence noemde me daarna duo Penotti.
Waar we in Ravenna een hotel op het strand hadden, verbleven we in Triëst in een hotel aan de boulevard. Het aparte hier was dat de boulevard direct aan het water lag, er is hier geen strand. Vanuit onze hotelkamer keken we zo uit over de Adriatische zee. Als we s'morgens de gordijnen open deden, hadden we een prachtig uitzicht over het water.
Omdat we dicht bij de grens met Slovenië zaten hebben we op zondag een uitstapje hier naartoe gemaakt en hebben we de plaats Koper bezocht. Ondanks dat we maar een klein stukje van dit land hebben gezien vonden we het er heel schoon met vriendelijke mensen. Als men in de gaten had dat we toeristen waren, gingen ze meteen Engels spreken. Dit was wel prettig, want in de Zuidelijke landen zoals Frankrijk, Spanje en Italië kan ik de taal redelijk goed volgen en ook mezelf nog wel verstaanbaar maken, maar van het Sloveens kon ik niets verstaan of begrijpen. Zo net over de grens lijkt het landschap veel op dat in Italië, met dit verschil dat in Italië de huizen verschillend zijn en wat kris kras tegen de bergen aan gebouwd en in Slovenië zagen we nette rijen met allemaal dezelfde huizen, voornamelijk appartementen of flats.
Op de boulevard in Triëst staan om de vijftig meter eettentjes, waar je koffie kunt drinken of een ijsje eten, maar waar je ook terecht kunt voor een lunch. Doordeweeks worden deze gelegenheden en de boulevard druk bezocht en niet alleen door de toeristen. Maar op zondag is het helemaal een gekkenhuis. De lokale bevolking komt allen met stretchers, die tot kleine pakketjes zijn opgevouwen, naar de boulevard om een plekje re bemachtigen in de zon en aan het water. De hele boulevard ligt dan vol. Wij hadden onze wandeling over de boulevard dan ook maar uitgesteld naar een doordeweekse dag. Op onze laatste avond in Triëst hebben we onszelf op een heerlijk drie-gangen diner getrakteerd.
Voor onze laatste bestemming in Italië gingen we weer richting het westen. In 2015 zijn Laurence en ik voor het eerst zonder de kinderen op vakantie geweest en we verbleven toen in het hotel van een golfresort te Castellaro, vlakbij Taggia en San Remo. Hier wilden we nog een keer naar terug, maar konden helaas het hotel niet boeken, dat was nog niet geopend. Maar we konden wel in één van de appartementen die aan de golfbaan lagen. Hier hebben we onze laatste vakantiedagen doorgebracht voordat we weer via Frankrijk huiswaarts gingen. Op de weg van Triëst naar Castellaro reden we vanuit een bergachtig gebied door een omgeving waar alles weer wat vlakker was om uiteindelijk via bergtunnels en over slingerweggetjes bergopwaarts, in een bergdal te eindigen, alwaar het golfresort lag.
Dat we weer in de Bloemenrivièra waren, was wel te zien aan de uitbundig bloeiende Oleanders en Bougainville. Onze laatste vakantiedagen hebben we nog heerlijk van het mooie weer genoten. We moesten wel even wennen dat we nu weer zelf voor ons ontbijt moesten zorgen. Maar omdat we de beschikking hadden over een complete keuken, nuttigden we alle andere maaltijden ook maar meteen in het appartement. De laatste avond sloten we af met een maxi pizza voor twee personen, die we hadden gehaald bij de pizzeria in het dichtstbijzijnde winkelcentrum. Ik moet zeggen, ondanks dat het een simpele pizza Margaritha was, smaakte het ons prima.
De vakantie liep ten einde en de volgende ochtend pakten we voor het laatst onze koffers in om onze thuisreis aan te vangen. Drie kwartier na ons vertrek uit Castellaro passeerden we de grens en reden Frankrijk in op weg naar huis. Even later stonden we bij stil, bij Nice, in de file voor de toll. Vanwege de warmte had ik mijn broek opgestroopt en mijn schoenen uitgedaan. Laurence had al een korte broek aan en reed ook met blote voeten, wat hij trouwens bijna de hele vakantie gedaan heeft.
Toen we eenmaal weer goed op weg waren, hadden we eigenlijk geen zin meer om nog een keer een hotel aan te doen in Frankrijk.
Samen hadden we allang besloten dat we in één keer door naar huis zouden gaan. We hadden ook dit keer geen koffertje apart gehouden voor een tussenstop. Maar we wilden het thuisfront niet ongerust maken, dat we zo lang door gingen rijden. De kinderen hadden gelukkig niets in de gaten. Vanuit die kant kwamen er geen vragen. En ook de zus van Laurence reageerde dit keer niet. Maar mijn zus had ineens zo’n voorgevoel en liet zich niet met een kluitje in het riet sturen. Omdat we beiden dagelijks app-ten met elkaar, voelde Nicole aan, toen ik niets meer liet horen, dat we op weg waren om zo snel mogelijk thuis te zijn. We kregen dan ook de waarschuwing om vooral voorzichtig te doen en haar op de hoogte te stellen zodra we thuis waren.
Van vrijdag op zaterdagnacht kwamen we thuis en ruim na middernacht stuurde ik nog het volgende berichtje naar iedereen die ik wilde informeren.
“Weer veilig thuis. We duiken ons bed in en zien wel wanneer we wakker worden. Dus voor nu even NIET STOREN.”
Het was inmiddels 03.30 uur. We hadden ruim 17 uur in de auto doorgebracht en na eerst nog tanden gepoetst te hebben en dergelijke doken we moe ons eigen bed weer in en vielen dan ook meteen in slaap.
De volgende dag . . . . .
s'Ochtends om 09.32 uur.
We zijn al weer wakker. Laurence heeft al wat boodschappen gedaan, om met een koolhydraatarm ontbijtje te beginnen. Ik dacht eerlijk gezegd om pas maandag te starten, maar manlief vindt uitstel niet nodig. (Zie de foto’s) De omeletten zijn gevuld met ham en wat strooikaas, paprika en tomaat. Ik kreeg er zelfs nog Rucola overheen zo je ziet. Ik zit bomvol maar ontzettend lief van Laurence. Het gewone leven gaat weer beginnen en vanaf nu wordt de broekriem dus ook weer aangetrokken.
Reactie plaatsen
Reacties