22 AUGUSTUS 2019
Vanwege mijn gezondheid heb ik op 28 januari van dit jaar mij ziek moeten melden. Ik heb door artrose, versleten knieën en moet tezijnertijd hieraan geopereerd worden. Maar sinds mijn dertigste ben ik ook behept met fibromyalgie. Zolang alles oké gaat hoef ik hier geen last van te hebben. Maar wanneer er teveel, en dan bedoel echt heel veel, stress om de hoek komt kijken en ik blijf daar maar mee doorlopen, gaat het mis. En dat was nu het geval.
Vanwege mijn steeds slechtere mobiliteit, gingen mijn beenspieren als eerste protesteren. Ik loop dan ook al enige tijd met krukken. Maar door vervelende privézaken in combinatie met enorm veel toestanden op mijn werk, nieuwbouw, verbouw, werkdruk etcetera, wat ik niet a la minuut kon oplossen, ging op een gegeven moment bij mij het licht uit.
Ik kon me niet meer goed bewegen vanwege verkramping van al mijn spieren en mentaal was ik ook een wrak en kon alleen nog maar huilen. Normaal ben ik niet zo'n erge jankert, dus er was iets goed mis.
Gelukkig was ik enige weken daarvoor al bij de huisarts geweest, die voor mijn fibromyalgie een aanvraag voor multi disciplinaire behandeling bij een revalidatie instantie in gang had gezet. Daar kon ik snel terecht. Eerst kreeg ik 3 x per week alleen maar fysiotherapie om de pijn te verminderen en na enige tijd werd dat uitgebreid met één op één sporten onder begeleiding, op een heel laag tempo, en bezoek aan de psycholoog en ergotherapeut aldaar. Met regelmaat werd er geëvalueerd en moest ik bij de revalidatie arts langs.
De bedrijfsarts, waar ik natuurlijk na een aantal weken ziekte wet langs moest, verbood mij om te werken, zolang dit traject liep. Hier werd ik in eerste instantie heel onrustig van. Ik heb namelijk altijd gevonden dat langdurig ziekte verzuim er voor zorgt dat de drempel om terug te keren steeds hoger wordt.
Met regelmaat had ik een gesprek met mijn leidinggevende tijdens ons maandelijkse gezamenlijke koffie-uurtje. Laurence had al eens geroepen dat ik niet meer kon gaan werken zoals ik gewend was en dat mijn gezondheid belangrijker was. Ik moest eens leren aan mezelf te denken. Ook kreeg dit bij de revalidatie te horen.
Toen ik in april weer eens koffie ging drinken vroeg mijn baas wat ik voor de toekomst wilde. Al deze mensen zetten mij er toe aan dat ik moest gaan nadenken over mijn tijd na de revalidatie.
Intussen was in het land de discussie aan de gang over de verandering van de pensioengerechtigde leeftijd. De nieuwe wet is eind juli door de eerste kamer goedgekeurd en dat betekende voor mij dat ik mijn AOW ga ontvangen bij de leeftijd van 66 jaar en 7 maanden in plaats van 67 jaar en 3 maanden.
Aangezien ik nog zeker wel een jaar te gaan heb voordat ik helemaal hersteld ben en eventueel ook geopereerd, betekent het dat ik niet meer zo lang hoef te werken hierna als ik tot het einde wilde doorgaan. En als ik al zou blijven werken, hoe ben ik er dan aan toe na mijn werkzame periode.
Het revalidatie traject ben ik niet alleen aangegaan om nog die paar werkzame jaren goed door te komen. Juist daarna wil ik van alles kunnen doen, reizen maken, ik wil weer kunnen wandelen en fietsen etcetera. Ik doe het dus niet alleen voor mezelf maar ook voor Laurence, zodat we samen van onze vrije tijd kunnen gaan genieten. Maar dan wil en moet ik wel goed mobiel zijn.
Na terugkomst van vakantie heb ik de knoop doorgehakt en besloot ik te stoppen met werken. Gesprekken gevoerd met een adviseur, personeelszaken en mijn leidinggevende en deze week was alles rond en kon ik mijn ontbindingscontract tekenen. Op dinsdagmiddag tijdens het werkoverleg heb ik mijn team hiervan op de hoogte gebracht. Dit was een zware en moeilijke mededeling, maar ik was hierna ook opgelucht. Vanwege mijn grote hoeveelheid ouderdomsuren heb ik nu vakantie tot 1 maart 2020 en daarna ben ik officieel uit dienst en werkeloos. 😂😂
Nu eindelijk echt rust en kan ik op mijn eigen tempo verder aan mijn gezondheid werken en leuke dingen doen. Intussen heb ik hobby's genoeg en hoef ik mij niet te vervelen. Sterker nog ik heb zelfs geen eens meer tijd om te werken, al zou ik willen.
De revalidatie volgde ik in het kruisgebouw van Terheijden. Inmiddels is dit eerste traject afgerond en ga ik hier nu 3 x per week naar toe op maandag, woensdag en vrijdagochtend om onder begeleiding van een personal trainer verder te gaan met het één op één sporten.
Mijn doelen zijn:
1. Meer kracht krijgen in al mijn spieren en een betere conditie.
2. Afvallen tot mijn streefgewicht door verandering van voeding in combinatie met beweging.
Tijdens de revalidatie behandeling heb ik geleerd te accepteren en geduld te hebben. Want voor alles heb ik nog een lange weg te gaan. Maar met kleine stapjes gaat het steeds een beetje beter.